Oorlog op de Blandijn. I.



Ach, proffen en humor...het is een moeilijk huwelijk. Schandelijk wordt het als de mindere goden klassiekers stelen bij de échte Blandijnkomieken. Zelfs Magda Devos, die de schalkse kwinkslagen toch maar van tussen de plooien van d'r rok te schudden heeft, bestond het zich begin dit jaar te bedienen van de beroemde 'auditoriumalpinisme'-grap van woordkunstenaar Klaas Willems. Klaas gebruikt dat neologisme al zo lang dat het al lang geen neologisme meer is, maar toch krijgt hij, in zijn eigen onnavolgbare stijl, er toch elk jaar weer de lachers mee op zijn hand. Dat hoeft niet te verbazen: zijn publiek wordt elk jaar grondig vernieuwd. Toch zijn ook de zittenblijvers telkens weer verheugd op een bisronde. Maar dat was dit jaar zonder Magda gerekend. Haar vak valt in het eerste semester, Klaas is pas dit semester aan de beurt...haar meesterbrein had weinig tijd nodig om de voordelen van die voorsprong in te zien, en al in de eerste les sneed ze haar collega met een venijnige grijns de pas af. De eensgezinde bulderlach die de auditoriumtrappen afrolde maakte het duidelijk: met haar gestolen geestigheid had ze meteen ook ieders hart ontvreemd.

Ik hoef niet naar Taal- en tekststructuren te gaan. Ik heb dus niet gezien hoe Klaas lijdzaam de verontwaardigde stilte heeft moeten toehoren, hier en daar een vermanend gemompel, toen hij, met een nonchalance dat enkel de échte groten onderscheidt, zijn, zíjn grap ten berde bracht. "Kan hij zijn eigen mopjes niet verzinnen?" - "Wat een droge kwast, denkt hij ons hiermee aan het lachen te brengen?" - "En Magda vertelde ze zó veel beter" - "Het schijnt dat hij vroeger een snor had"...sindsdien woedt er oorlog op de Blandijn. Voorlopig vormt ons binnenperkje annex kinderboerderij nog een veilige maar noodzakelijke buffer tussen hun beider kantoren, maar wie aan Klaas raakt, betaalt daar eerder vroeg dan laat de rekening voor. Wordt dus vast en zeker vervolgd.